Γενικά Στοιχεία

Ο Σκύλος του Αρτουά είναι ένας ιχνηλάτης μεσαίου τύπου ως προς το μέγεθος (briquet), ο οποίος χρησιμοποιείται για κυνήγι με όπλο. Έχει πολύ καλή κατασκευή, είναι μυώδης, δίνοντας μια εντύπωση δύναμης και ενέργειας. Εξαιρετικός κυνηγός για όλα τα τριχωτά θηράματα, τα οποία δύσκολα μπορούν να τον ξεγελάσουν. Μέσης ταχύτητας σκύλος με μεγάλη αντοχή και δύναμη, κυνηγάει σ' όλα τα εδάφη με μεγάλη ευκολία, μόνος ή σε αγέλη. Πολύ ισορροπημένη συμπεριφορά, στοργικός, αγαπητός και φιλήσυχος. Λόγω της εξαιρετικά λεπτής όσφρησης που διαθέτει, στις πεδιάδες, στους λόγγους και στα βουνά, ο λαγός δεν μπορεί να του ξεφύγει, όσα κόλπα και τεχνάσματα κι αν κάνει. Με την αναμφισβήτητη ενστικτώδη ποιότητα του κυνηγού, κυνηγάει άνετα στα αραιά ή πυκνά δάση, ένα ελάφι ή ζαρκάδι στη σωστή κατεύθυνση που εξυπηρετεί τον κυνηγό. Με το απαράμιλλο θάρρος και την παλικαριά που έχει, στα πυκνά και δύσκολα δάση, είναι ικανός να ξεσηκώσει και το πιο πεισματάρικο αγριογούρουνο. Εκτός των παραπάνω ο Σκύλος του Αρτουά είναι ένα σκληρό και άφοβο σκυλί, προικισμένο με εξαιρετική φωνή που ακούγεται σε πολύ μεγάλες αποστάσεις. Για τα κυνηγετικά δεδομένα της Γαλλίας, έξη έως οκτώ Αρτουά κάνουν μια αγέλη ιχνηλατών, που ικανοποιούν όλες τις απαιτήσεις του σημερινού Γάλλου κυνηγού, προσφέροντας μεγάλη ευχαρίστηση και ικανοποίηση.

Φροντίδα & Υγεία

Καλά κατασκευασμένα σκύλος, μυώδης και όχι υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα, δίνοντας την εντύπωση της δύναμης και της ενέργειας.

Δέρμα σχεδόν χοντρό. Τρίχωμα κοντό, χοντρό και επίπεδο. Χρώμα τρίχρωμο (μαύρο, άσπρο, κοκκινωπό), με μανδύα ή μεγάλα μπαλώματα στο χρώμα του λαγού ή του ασβού, Έτσι ώστε μερικές φορές να φαίνεται δίχρωμο. Το κεφάλι κοκκινωπό και μερικές φορές με μαύρη κάλυψη.

Ιστορία

Ο Σκύλος του Αρτουά προέρχεται κατ' ευθείαν απ' το μαύρο Σαιντ Υμπερ με διασταύρωση ντόπιων σκύλων της περιοχής, τύπου μπρακ και είχε το μεγάλο ύψος αρχικά, ώσπου κατέληξε περιοδικά στην μπρικέ μορφή. Στην αρχή η ράτσα ονομάζονταν «Σκύλος της Πικαρδίας». Είχε πολύ μεγάλη εκτίμηση για τα εξαιρετικά του κυνηγετικά προσόντα, απ' τον Ερρίκο 4ο και τον Λουδοβίκο τον 11ο και συνέχισε να είναι δημοφιλής ράτσα και μετά την εποχή των παραπάνω βασιλιάδων. Ο Σελινκούρ θαύμαζε και έμενε κατάπληκτος με την ικανότητα αυτού του σκύλου να ξεσηκώνει τον λαγό με ξερό καιρό, που είχε περάσει μια και παραπάνω ώρες πριν. Ο Couteux de Canteleu στο «Εγχειρίδιο του Γαλλικού Κυνηγιού» (Manuel de Venerie Francaise – 1890), επαινεί το Αρτουά. Αν και στην εποχή του η ράτσα είχε υποστεί ορισμένες διασταυρώσεις και ήταν δύσκολο να βρει κανείς καθαρόαιμα άτομα, όμως σε πείσμα αυτών των δυσκολιών τα Αρτουά ήταν τα καλύτερα σκυλιά για το κυνήγι του λαγού. Στο τέλος του 19ου αιώνα και στην αρχή του 20ου , ο Λεβουάρ άρχισε στην Πικαρδία να αναπτύσσει και να ξαναδημιουργεί τον παλιό τύπο του Αρτουά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Στη διάρκεια αυτής της εποχής και μέχρι την αρχή του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου, ένας άλλος εκτροφέας απ΄ την Πικαρδία, ο Μαλάρντ, ανέπτυξε τη ράτσα και κέρδισε πολλά βραβεία στις εκθέσεις, αλλά όμως δεν ήταν όλα τα σκυλιά ομοιόμορφα στα πρότυπα που οι παλιοί συγγραφείς είχαν καθορίσει. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η ράτσα κινδύνεψε να εξαφανιστεί τελείως, αλλά ο Audrechy απ' το Buigny les Gamache, θεώρησε καθήκον του να ξαναδημιουργήσει τη ράτσα στα σωστά πρότυπα. Σ' αυτόν και στις προσπάθειες της κας Πιλάτ ξανακέρδισε η ράτσα την παλιά της αξία και εκτίμηση και υπάρχει μέχρι σήμερα σε μεγάλο και αυξανόμενο αριθμό.